Ankara’nın gri iklimine inat, kendi ekosistemini, ormanını ve hatta gölünü yaratmış efsanevi bir kampüs üniversitesidir. Türkiye’nin en zeki beyinlerinin, en muhalif ruhlarının ve en çalışkan “ineklerinin” bir araya geldiği yer olarak bilinir. ODTÜ’lü olmak, sadece derslere girmek değil, aynı zamanda bir duruşa, bir kültüre ve “Hocam” hitabının o samimi ruhuna sahip olmaktır.

Kampüs o kadar büyüktür ki, bir fakülteden diğerine gitmek için şehir içi otobüs hattı kullanmak gerekebilir; bu da öğrencilerin zaman yönetimi becerilerini derslerden önce ulaşımda geliştirmesini sağlar. Eymir Gölü, sınav stresinden bunalanlar için bir vaha gibidir; ancak oraya gitmek için harcanan efor, bazen bir vizeye çalışmaktan daha yorucu olabilir.

ODTÜ denince akla gelen ilk şeylerden biri de şüphesiz kendine has şenlikleri ve öğrenci topluluklarının aktifliğidir. Her bölümün kendi içinde yarattığı jargon, dışarıdan birinin anlamasının neredeyse imkansız olduğu bir iç iletişim dili oluşturur. Mühendislik fakültelerinin yoğunluğu efsanedir; “gündüzleri ders, geceleri proje” döngüsü, birçok ODTÜ’lünün öğrencilik hayatının özetidir.